Jednym z szybów kopalni Victoria (Glűckhilf-Friedenshoffnung) był szyb Erbstollenschacht, w 1945 roku przemianowany na Irena . Do drążenia szybu przystąpiono w 1853 roku, był to szyb wydobywczy i wodny. Nad szybem postawiono murowaną wieżę nakrytą dwuspadowym dachem. W latach 1902- 1908 dokonano przebudowy i modernizacji budynków i urządzeń wyciągowych. Dolna część nadszybia zbudowana została z muru z pełnej cegły ceramicznej na planie prostokąta 13 x 10 m, na którym spoczywa szkieletowa konstrukcja stalowa wypełniona murem, nakryta dachem z blachy falistej. Ponad dach wychodzi stalowa zastrzałowa wieża wyciągowa. Całkowita wysokość wieży wynosi 31 m. Budynek maszyny wyciągowej umieszczono w pobliżu szybu i w 1908 roku zainstalowano w nim elektryczną maszynę wyciągową, pierwszą w dolnośląskim zagłębiu, która pracowała do chwili likwidacji szybu w 1994 roku. W 1907 roku w niewielkiej odległości od szybu wybudowano wodociągową wieżę ciśnień, dostarczającą wodę dla Sobięcina ( ). Od 1860 roku kopalnia zaopatrywała całą miejscowość w wodę pitną, gdyż wielowiekowa eksploatacja węgla spowodowała znaczne obniżenie się poziomu wód gruntowych i wyschnięcie studni. W 1909 roku wybudowano łaźnię i szatnię łańcuszkową. Zmiana funkcji szybu na wentylacyjny nastąpiła w 1933 roku. W budynku przylegającym do łaźni zabudowano dwa wentylatory typu Ratteau, a nadszybie uszczelniono. Ze względu na zabytkowe walory budynek nadszybia, stalowa wieża wyciągowa, wentylatornia, łaźnia górnicza, wieża ciśnień jak i maszynownia zostały wpisane pod nr 816/Wł do rejestru zabytków, a maszyna wyciągowa pod nr 393/Wł. W 1986 roku zespół budynków szybu Irena został zaadaptowany na sale ekspozycyjne Ośrodka Dawnej i Nowej Techniki, który cieszył się sporym zainteresowaniem wśród zwiedzających. W latach dziewięćdziesiątych Ośrodek zaprzestał działalności.